cunku artik ihtimallerde heycanlandirmiyor beni.

Yazik degil mi ulan bize? diye uzun uzun dusunuyorum. Ne cok istemedigimiz seyi yaptigimizi gordukce. Ben sanki hayati yeni yeni anliyor gibi safim bu gunlerde, dunyanin aslinda ne kadar kucuk seylerin etrafinda dondugunu gordukce ergenligini yeni bitirmis bir cocuk misali o kabullenisi seziyorum kendimde. Neyi kabul ediyorum? Aslinda yapabileceklerimin tahsil sahibi olup, ise gidip gelip, bir ev alip orada ayni adamla olmek olmasi mi? Dedigim gibi dunyanin kurtaracagini zaneden ama hayatin o kadarda komplike bisey olmadigini yeni yeni kavrayan bir cocuk gibiyim bugunlerde. 


Evde ayri kafayi yemek, is yerinde ayri sikinti. Kendime ne icin yapiyorum bu zulumu diyorum? Nedir beni buna mecbur eden? Sorumlulugum tabir ettigim ama aslinda hakkimda hic bir sey bilmeyen insanlar mi? Beni bir duvar kadar duygusuz zaneden insanlar mi? 
''Bu yasta duygularini oldurmussun sen'' demisti, hakli olabilme ihtimali korkutuyor beni.
 cunku artik ihtimallerde heycanlandirmiyor beni. 


Zamanla kaybediyoruz galiba hayati eglenceli kilan seyleri. Her sey asagi yukari belli cunku, basimiza buyuk bir felaket gelmedikce hic bir sey degismiyor. 
Hayat secimlerimizden ibarettir ya hani, dogru yolda ilerleyip icimizdeki duvara carpmak mi yoksa herhangibi yola girip boslukta bir sey olmaya calismak mi?.. bilmiyorum.