Medeniyetten kafayı yemek.

Yalnızlıktan ve sakinlikten kafayı yemiş bir milletin yaşadığı bir ülkede yaşıyorum. Uçaktan indiğin anda his edersin, terkedilmek üzere olunupta son anda mecburiyetten kalınmış gibi bir hal var burada. Turist olarak gelinse bile gezip gorecek pek bir yer yok. Her yerde bir yalnızım dostlarım diye tribe girinmişlik, her şeyde ayrı bir mantık hatası. 
Yerlileri ya çok medeni ya da görgüsüzün düz alası. Şehirden uzak yaşayan kesim - özellikle 35 yaş üstü - bir tuhaf bir dünya bana çalışıyor havası besliyor. Medeni kesim pek bir samimiyetsiz. Gençlerde bir türlü anlam veremediğim bir öz güven eksikliği. Her yer gibi burasıda alışınca kolay kolay kopulamayan yer ama. Hoş ben bir yerden/şeyden/kimseden kopma konusunda o kadar başarısızım ki, ahır da yaşasam aynı cümleyi kurardım kesin. Kendi içimde kopuyorum hatta sıkılıyorum kendi içimde dalga geçecek kıvama geliyorum ama kopamıyorum, sanki bir sorumluluğum varmış gibi his ediyorum. Etrafımda ki her şey bir sorumluluk alınması gerektirecek şeyler, etrafımda ki sorumsuzlukların sorumluluğunu almaktan kendi hayatımın sorumluluğunun....


Kısa bir tatile çıktım, döndüğümden beri sanki evren bana ''neye döndün mal'' mesajı vermeye çalışıyor. İşin aslı burası benim döndüğüm ''evim'' değil, benim bir ''evim'' yok, ait olduğum bir yer yok. Dönmek karşılamıyor aslında benim yaptığım şeyi, bende ki gitmek. 
off ne bileyim ben ya!

Read full post »

belki de bas ucumda arzu ettigim ölüm?

  Kendimi uzaktan seyrediyorum derler ya onu bile yapmadigimi fark ediyorum. 
Hayat bir hicten ibaret. 
Yok bir hayatim. gercekten bak. ondan bende ki melankoli boyle pezevenk pembesi bir gomlek gibi siritiyor. Ondan bu gamli kederli kimlik bunalimina girmis gibi ergen hallerim. Ondan bu tam her seyi oldugu gibi kabullenirken birden aman cekip gideyim/kendimi kopruden atayimlarda dolanan ruh halim. Kopruden atlasam diyorum bazen duruyorum basinda bakiyorum boyle, arabalar geciyor birinin uzerine duserim diyorum. Tam o araya atlasam diyorum hani seritlerin ayrildigi yere orayada beyinsizler guzel dursun diye ot ekmisler ölmem falan isin ucunda rezil olmak var. Intihar edipte olmezsem rezil olurum diye dusunurum, basimda birsuru psikolog miymiymiy ''intihar bir yardim cigligidir'' diyecek. sittir! siz oraya o otlari ekmeseydiniz ben son cigligimi atlarken atacaktim bikere! ben yardim istemiyorum yasamak istiyorum, ya da olmek. 
arafta kalmis gibi hava deliklerinden bazen ölümü bazen de hayati görmek istemiyorum. 

Read full post »

cunku artik ihtimallerde heycanlandirmiyor beni.

Yazik degil mi ulan bize? diye uzun uzun dusunuyorum. Ne cok istemedigimiz seyi yaptigimizi gordukce. Ben sanki hayati yeni yeni anliyor gibi safim bu gunlerde, dunyanin aslinda ne kadar kucuk seylerin etrafinda dondugunu gordukce ergenligini yeni bitirmis bir cocuk misali o kabullenisi seziyorum kendimde. Neyi kabul ediyorum? Aslinda yapabileceklerimin tahsil sahibi olup, ise gidip gelip, bir ev alip orada ayni adamla olmek olmasi mi? Dedigim gibi dunyanin kurtaracagini zaneden ama hayatin o kadarda komplike bisey olmadigini yeni yeni kavrayan bir cocuk gibiyim bugunlerde. 


Evde ayri kafayi yemek, is yerinde ayri sikinti. Kendime ne icin yapiyorum bu zulumu diyorum? Nedir beni buna mecbur eden? Sorumlulugum tabir ettigim ama aslinda hakkimda hic bir sey bilmeyen insanlar mi? Beni bir duvar kadar duygusuz zaneden insanlar mi? 
''Bu yasta duygularini oldurmussun sen'' demisti, hakli olabilme ihtimali korkutuyor beni.
 cunku artik ihtimallerde heycanlandirmiyor beni. 


Zamanla kaybediyoruz galiba hayati eglenceli kilan seyleri. Her sey asagi yukari belli cunku, basimiza buyuk bir felaket gelmedikce hic bir sey degismiyor. 
Hayat secimlerimizden ibarettir ya hani, dogru yolda ilerleyip icimizdeki duvara carpmak mi yoksa herhangibi yola girip boslukta bir sey olmaya calismak mi?.. bilmiyorum. 

Read full post »

Cocuk olsam yine, saf olsam yine.

2000'li yillarin basi. 2 yakin arkadasim ve ben kendi aramizda koro kurmus misali, en buyuk eglencelerimizden biri toplanip sarki soylemek. Simdi dusununce neden yaptigimizi anlamadigim , sevdigimiz sarkilari icine yazdigimiz defterlerimiz vardi. Simdi anlamlandiramadigim o sey o zaman o kadar eglenceliydi ki.. Simdinin anlamsizliklari o zamanin huzunlu anilari. Ben tekrar tekrar okuyup mutlu olacagim baskalarinin yazdigi sarki sozlerini tekrar yazmayi ozledim.
Simdi her ikisinide sokakta gorsem, belki yarim yamalak bir selamlasmadan sonra doner gideriz yolumuza. Beraber buyumus sayildigim arkadaslarim. Insan yine'de atamiyor cocuklutan gelenleri, her ne kadar bam baska dusuncelere donussede. Ne kadar farkli olursa olsun kabullenmek zorundaymissin gibi. 
Hic bir seyin hic kimsenin zanettigi gibi olmadigini dusunmekte urkutucu, bunun bide 10 yil sonrasini dusunmek ya o zamanda hic boyle olacagini zanetmiyordum diye dusunmek? 
Insanlar planlar kuruyorlar 'asagi yukari' tutuyor bunlar, ben bunu neden beceremiyorum anlamiyorum. Hayatin insanin karsisina ne cikaracagi sacmaligina girmek istemiyorum hic. Ne yapacagim, nasil olacak diye en ufak bir fikrim bile yok. Bi an once olsem diye bekler gibi hayata dair tum inancimda gitti. 


Ve bana tum bunlari dusunduren eski zamanlarin bagira cagira soylenen sarkisi:

Read full post »

Read full post »

Rina

Allahim o ne sinir bozucu filmdir oyle! O ne sacma filmdi oyle!
Yer yer eski tarik akan filmlerine zoraki bir benzetilme yapilmis gibi, hafiften kucuk emrah sahnelerine uyarlanmaya calisilmis gibi bide uzerine biraz orhan gencebay filmi serpistirilmeye calistirilmis bir kolaj gibi. Bunlarin hepsini negatif anlamda soyluyorum, tum kalbimle! Dunyanin en klise konusunu en klise sekilde islemisler resmen. 14-15 yas grubu icin yapilmis sacma amerikan genclik filmlerinde bile daha bir gercek konu var.
Esas oglanin hayallerinin gerceklesmesi söz konusu oldugu andan itibaren, eger bir kac aglak ''sevdiklerinden kopma muhabbeti'' yuzunden vazgecerse ana avrat kufur ederim diye bekleyerek izledim. Nitekim oyle'de oldu!
Film'den anladigim tek sey; buyuk hayallerin'de olsa bunlar imkansiz olup bir sonra bir mucize eseri ayaginin dibine'de gelse bir kac aglak beyinsiz ama biz shenshiz yapamayiiij diyip seni vazgecirme salakligina eristirebiliyor. Ha bu gercek hayatta olmuyor mu? Oluyor! Ama boyle aptalca olmuyor! Esas oglanin oyunculugunun siritmasida cabasi. Film'de tek guzel sey Erdal Tosunun sahane monologlari. Geriye kalan diyaloglarda zayif.
Bide su sarki hos olmus. Hatta baya baya hos olmus.

Read full post »

Herkese her sey olmaya calismak ne sakil duruyor oyle. Sakil durdukca normal gozukuyoruz sanki. Oyle dimdik, oyle guclu. Kimsenin eline ihtiyac duymadan, ayakta, normal. 
Zaman bas kaldirmaya hazir isyankar bir topluluk gibi sizlatir inceden o susmus, kabullenmis yanini.
Hayat aslinda toparlanmasi imkansiz bir kalabalik ve biz kimsesiz olmaya kendimizden basliyoruz. 

Read full post »