Birak ay gitsin sen kal bu gece.

Simdi, elimle biriktirdigim sonra ellerimle ittigim tüm umutlarima bakiyorum. Cocukken günesi tutmus ve o zamandan beri yaniyormuscasina bidaha hic bir sevince ermeyecek gibi, yerine koyacak bir seyler ariyorum.


Acilen kendime bir ugras bulmam lazim, kafaya takacak bir mevzu, üzerine yürüyebilecegim bir zorluk. Ancak öyle avuta biliyorum icimde ki bosluklari. Hayatim yeterince zor degil mi? 
Zor. Ama o zorluklarla bas edemedigimden, bas edebilecegim belalar ariyorum basima. Bir insan ancak bu kadar gerizekali olabilir, ama kendimle bas basa kalamiyorum iste. Belki de bundandir herkese kol kanat olmam. Bilmiyorum. 


Ve herkes gibi bende; kendime yapay gercekler kurup buna inaniyorum. Icten ice bilerek; aslinda hic bir sey bizim degil.