Herkese her sey olmaya calismak ne sakil duruyor oyle. Sakil durdukca normal gozukuyoruz sanki. Oyle dimdik, oyle guclu. Kimsenin eline ihtiyac duymadan, ayakta, normal. 
Zaman bas kaldirmaya hazir isyankar bir topluluk gibi sizlatir inceden o susmus, kabullenmis yanini.
Hayat aslinda toparlanmasi imkansiz bir kalabalik ve biz kimsesiz olmaya kendimizden basliyoruz.