Hayati kabullenirsen daha kolay olur.. Hepimiz asagi yukari ayni seyleri yasiyoruz sonucta, özel bisey beklemek sacma.. büyük hayaller kurup kücük hayatlar yasariz, kimi zaman hayalimiz gerceklesse bile hayat kücük kalir, cünkü hicbir gercek bir hayal kadar güzel olamaz..
bu yüzden kabullenmek gerek.. ne kendinden ne hayattan fazla bisey beklememek gerek. Zaten kimse de okadar önemli degildir, tepeden bakinca hepimiz nokta kadar degilmiyiz..
5 sene önce kendimi gördügüm yerde degilim, hatta o kadar uzagim ki, kendii gördügüm yeri bile burdan göremiyorum.. muhtemelen 5 yil sonra da olmicam o civarlarda. Onun icin en iyisi kabul etmek. Hatta tek hayali memur olmak olan insanlardan olmak.. evli, cocuklu, düzenli maasi yatan, aksam 9da uyuyan, icinde ki tüm acabalari öldürmüs, yüksek duvarlar örmüs.. korkan.. hayati bir rutine baglamak gerek.. daha cekilir hale gelir.. bu fikre en cok babamin icinde ki canavar ortaya cikinca alisiyorum.. kimine sadece maddi mutluluklar nasip herhalde diyorum (gerci sonra asirlardir süren issizligim geliyor aklima ya, o ap ayri bi konu) alismak en güzeli, kabullenmek.. hicbisey o okudugumuz kitaplarda ki gibi ''istersen olur'' mantigina bagli degil.. hic bi bok isteyince olmuyo.. mal gibi istiyosun sen, hayat bi tarafiyla gülüyo sana..
kuzenim gibi olmak istiyorum mesela, tek istegim sadece zengin ve yakisikli biriyle evlenmek olsun istiyorum. bu olunca mutlu olacagima inanmak istiyorum.. aslinda sadece inanicak biseyler istiyorum. hayallere ve koydugum amaclara inanmiyorum ya artik, inanicak yeni bisey istiyorum. Sahi insan kendine inanmazsa neye inanir ki?
0 vidividi:
Yorum Gönder