yasamin, beklediginin gelmemesi- ki, iste senin de, gelmeyecegini bildigini beklemen olacak.

Lanet olasi düzen. Kahpe devran.. Hic bir seyimiz olmamasina ragmen o kadar büyük sorumluluklar altina giriyoruz ki. O kadar büyük hatalar yapmak zorunda kaliyoruz ki..

yanlis anlasilmasin, yaptigim hatalara kilif örmek icin demiyorum ''zorunda kaliyoruz'' diye.. Bazen gercekten zorunda kaliyoruz. Bugün hic sevmedigim bir ise, belki de cok zor tahamül edebilecegim bir isin id görüsmesine gittim. Ilk görüsme mükemmeldi, ilk görüsmedeki adam umitlenmemi sagladi, bu isi alabilecegime dair cok pozitif konustu.. Ikinci görüsme.. kadin yeterli tecrübem olmadigini söyledi..

O kadar sinirliyim ki.. adamin beni bos yere ümitlendirmesine degil, o ise giremeyecegimi bildigi halde o kadar pozitif konusmasina degil. Kendime sinirliyim.

Okulu birakmasaydim bunlar olmayacakti, ya da hic sacma sapan bi sekilde o okullara baslamasaydim bu kadar borcum olmayacakti. yada ben baska biri olsaydim, hayatimi takintilarim degil kendim yönetseydim. yada baska bir ailem olsaydi.. veya cocuklugumdan itibaren her sey farkli olsaydi..

olsaydi.. olabilir.. ya olursa? bunlarin etrafinda dönüp durmakdan baska bi sey yaptigim yok. elimde baska bir sey yok.. her tarafim bos. her yanim kimsesizlik. Türkiyeye git diyecekler bana, haklilar.. Onlar kendi önceliklerine benciller, ben kendikilerime.. Benim önceliklerim neler mi? Cok aci.. bunca hayalden, ümitden, tahminden elimde kalan sade ve sadece kendi yedigim ekmegi kendim alabilmek.. Baska biseyde istemiyorum, beklemiyorum artik. O kadar inancsizim ki, sade ve sadece kendimi gecindire bilmek istiyorum. Bu bile benim icin lüks bisey gibi artik. Cok aci.. disim sahtekar, icim bom bos.