Ucurtmam bulutlardan yüce!

Ben bir tek cocuklugumu özlüyorum. Cocuklugumda ki gercekligi özlüyorum. Aslinda cok boktan bir cocuklugum vardi, aslinda özleye bilecegim hic bir sey yok.

Ben cocukken gercek bir ailem vardi. Her sey boktandi, hatta aile icinde bile boktandi ama aile kavrami vardi o zamanlar bende. Gercek'ti bu. Simdi ki gibi icini bos birakmak zorunda kaldigim bir cok kavram gibi degil. Aslinda insanlari degilde onlarla yasadiklarimizi mi özlüyoruz? Nietzsche hakli mi? Biz insanlarin bize his ettirdiklerini mi özlüyoruz, onu mu seviyoruz?

''insanlari sevdiginizi söylüyorsunuz! ama daha derine indiginizde sevdiginizin onlar olmadigini göreceksiniz. siz bu sevginin icinizde yarattigi duygulari seviyorsunuz.''

Dün is görüsmesine gittim. Adam bana ilerisiyle ilgili planlarimi sordu. Nasil salliyorum nasil! Yok belki tiyatro okuluna gidicekmisim de, ya da universteye devam edicekmisim ay bide kucuk bi cafe acmak istiyorum.. Bu kadar basit seyler bile öyle geliyor ki bazen..

Bu ise alinmaliyim, simdi ikinci görüsmeye cagirilmayi bekliyorum. Bu isi alirsam her sey daha güzel olucak.. Özgürlük ve yalnizlik bu ise bagli.. allahim nolur nolur olsun!

Aile iliskilerimiz bana o kadar sahtekarca geliyor ki artik, bana söyledikleri her sey batiyor.. Ben artik yalniz olmak istiyorum..