Gri

Benim yaziya baslama gibi bir sorunum var, basladikdan sonra gerisi geliyor da baslayana kadar bos bos havalara bakiyorum.. Okulda da öyleydi yazinin ilk 4 satirini yazdikdan sonra gerisi en fazla 1 saat sürerdi. O ilk 4 satiri bulmak 1 küsür saat..

Yazdiklarim pek beyenilirdi okulda, orta okul da ögretmenler birbirine okuturdu. Bunu övünmek icin söylemiyorum dersem sakin inanma, her insan gibi bende caktirmadan becere bildiklerimi göstermeye calisiyorum iste.. Ama bende bisey oldu, büyüdükce o yazma kapasitesi gitti.. Yerini tuhaf bi tembellik, mizmizlik, bu ne lan'cilik aldi.. Eski bloguma biseyler yazdigim da bunu okuyan neresiyle gülüyordur acaba diye düsünürdüm.. Bide  duygularim köreldi, dolayisiyla kendimi ifade edemiyorum edebildigim gibi.. Eskiden daha duygu yüklü (allahim e igrenc bi kelime) yazilar yazabilirdim, simdi olmuyor.. duygularim da ifade etme yetenegimle beraber icine edildi, artik edemiyorum ifade ettigim gibi icine.

Bu gün sahile inip kulagim da anathema elimde sigara yürüyüs yaptikdan sonra denize daldim.. Ben öyle sim siyah oturmusken orda renkli renkli insanlar bisikletleriyle gecip görüntü kirliligi yapsa da bikac fotograf cektim. Artik buraya biseyler yazarken kendi cektiklerimi koymaya calisim lan diye bir düsünceye kapildim.. Bakalim kiytirik telefonumla cekebildiklerim ne kadar güzel olucak.. Tasinmadan önce ki son özgürlüklerim bunlar, tasindikdan sonra artik babam tasindigimiz sehrin yarisini tanidigi icin bu saate ne isin var disardalar baslicak.. ama onlar mutlu ya, bende mutluyum..


ve hic bir faydasi olmayan bir arayis baslar. dizlerini döver umutlarin, tüm illuzyonlardan daha aldatici bir isik yanar, sen gözlerini baglar isiga yürürsün. kendine ''göz göre göre'' ihanet etme diye..