robin hood gibiyiz, neseden calip kedere veriyoruz..

Babam icin biseyler tercume etmek kadar eziyet veren bisey yok. Adam türkce uzun uzun mektuplar yazar sonra bana verir al bunu harfi harfine tercume et diye. Bir dilden baska bir dile harfi harfine tercume mumkun degil dedigim de ''sen ne anlarsin, basima profesor kesildin cevir diyorsam cevir'' diyip beni icin de birsuru turkce tabirler bulunan, hatta turkcesi bile dogru olmayan kelimelerle bas basa birakir. Hatta bazen icin de atasözleri bile bulunur ki vay halime, vay ki ne vay! Ama alistim artik, her nekadar sacma olsa da istedigi gibi yapiyorum soran olursa da tercumana cevirttim de diyorum. Suan norvecin cesitli kurumlarin da turkce tabirler kullanilmis, norveccelestirilmis bir turkceyle benim tarafimdan yazilmis mektuplar var..

Tasiniyoruz. 2 yildir ailem buranin baskentine yakin tasinmak icin beni hergun en az 3 ev sahibini aramaya zorluyorlar. Ve tabi sartlari var, önce ev sahibi evi bizden baskasina vermemeye soz vericek sonra biz gidip bakicaz sonra begenirlerse tutucaklar. Öyle birini bulmak 2 yil sürdü. Simdi tasiniyoruz.. yavas yavas alismistim buraya, benimsemistim buralari, simdi yine herzaman oldugu gibi tasiniyoruz. Cocukken de böyleydi biyere giderdik baslar da sevmezdim, sonra tam benimsemeye baslamisken gitmek zorunda kalirdik. Sonra bu bende aliskanlik haline geldi norvece ilk geldigimiz de 1 bucuk yil ayni yerde yasamak zorunda kaldik. O ne cileydi oyle! Alismis kudurmustan beterdir derler ya, dogruymus. Ailecek depresyona girdik.. Simdi yine gitme, yine bilinmezlikler. Ve birsuru sorun cikicak, yine hepsiyle ben ilgilenicem.. oof of.. Hayat rutine bagladi diyordum bide, heh al sana degisiklik! Git simdi beynin sey edile edile ugras butun sorunlarla..