Ben insanlardan cok kolay gidiyorum. Bugüne kadar hayatimda sürekli olan sadece bir kisi oldu (oda hep olsun gayri:).. Baska herkesten gittim. Aslinda iyi bir arkadasimdir (övünmekten degil) ama yine de kolay giderim. Bikac sey yetiyor gitmeme, hatir yillar anilar falan fasa fiso. Mesela bi arkadasim vardi orta okul ve liseyi beraber okuduk, cok yakin arkadastik.. sonra ben sikilmaya basladim, ikimizdeki degisim de birbirini tutmadi.. o evlenip baska bi ulkeye tasinicakdi, bende arkadaslik gorevimi yapip nisanina gittim, hep yanindaydim.. dugunune gitmedim ama.. cunku gidecegi ulkede olucakti, ve ben arkadasligimizi bitirmek icin onun gitmesini bekliyodum.. ama isin komik yani, insanlara karsi acayip bi sorumluluk his ediyorum.. tanimadiklarima bile.. böyle birine bisey olunca yardim etmek zorundaymisim gibi geliyor. Insanlara sadigim aslinda, ama gide de bilirim..
Belki de aliskanliktir bu.. bütün cocuklugum gitmekle gecti, ama o zamanlar gitmek mecburiyetti.
Bi de cok tuhaf bisey oluyor. Kutuphaneden bir kitap aldim, kitabin bazi yerlerini kursun kalemle isaretlemisler.. ve o isaretledikleri yerleri beni tam yuregimden vuruyor (mahsun kirmizigul sarkisi gibi oldu). Kitaptaki en canalici cumleler degil ama bana en cok uyan cumleler.. ulen diyorum, bu bir mesaj mi? biri bana gizli gizli biseyler mi anlatmaya calisiyor? uzaylilar mi geldi? yoksa ajanlarca aklim bulandirilip kacirilacak miyim? yoksa cakma bir testere katili mi cikti ortaya, beni kacirip bak bunu bunu yapmadin hayatini bok ettin diyip kesicek mi beni? noluyo lan? kim var ordaaaaaa?
0 vidividi:
Yorum Gönder